11/ 11/ 99
بس لاله که از خاک دمیده
بس ژاله که بر خاک چکیده
بس خون که بر خاک چکیده
بس ناله و فریاد که به افلاک رسیده
بس ننگ که بر دامن ناپاک خزیده
بس دیو و دد و دام که به بستان چریده
بس گرگ ستمکار که اندر پی یوسف دویده
بس رنگ که از چهره مهتاب پریده
بس قامت رعنا که از تاب خمیده
بس چهره معشوق که عاشق ندیده
بس چابک و چالاک که از دام نرهیده
بس میوه پررس ولی از شاخ نچیده
بس میوه نارس که به بازار رسیده
بس بلبل خوشخوان که منقار بریده
بس صوت خراشیده به گوشها چمیده
بس دل که اندر پی یوسف تپیده
بس غم که گریبان به گریبان دریده
بس تیرگی شب که به تعقیب سپیده
بس ظلم و ستمها حقکشیها پروریده
بس نمرود و فرعون که بر تخت لمیده
بس مدعی کاذب و از راه رسیده
بس چشم به راهت چو یعقوب سپرده دل و دیده
بس کلبه احزان و غمت هست به دلها خلیده
بس ناوک اندوه که در قلب جهیده
بس مصرع پخته که نکرد پر قصیده
بس طالب و عاشق که طاقت بریده
بس نیست که گوئیم ترا وقت ظهورت رسیده